Op weg naar de Grossglockner

Het was lekker warm gisteren. Misschien zelfs een beetje te warm. In een verleden heb ik ooit geleerd dat hoe hoger je komt, hoe koeler het wordt. Zo hadden we gisteren een verkoeling tot bijna 17 graden.

Het voordeel van in Oostenrijk op vakantie zijn is dat je de bergen in kunt. Daarvoor zijn we hier. Begin van het jaar ga je de bergen in om lekker naar beneden te kunnen skiën of aan je andere wintersportactiviteiten deel te nemen en in de zomer doen we dit om te genieten, ontspannen en lekker te bewegen.

Na het overheerlijke Oostenrijkse ontbijt (met die echte Kaiserbroodjes) zijn we gisteren in de auto gestapt. Met de klanken van OE3 Das Hitradio en de airco op een verkoelend standje zijn we richting het National Park Hohe Tauern gereden. Met een oppervlakte van 1.836 m2 één van de grootste natuurgebieden van Europa.

De route die we hebben afgelegd is er gisteren eentje geweest met hele mooie uitzichten over wegen langs waterpartijen die je via verschillende bergruggen door de prachtige natuur liet gaan.

Als snel hebben we er voor gekozen om naar de Grossglockner te rijden. In het kort: Dit is de hoogste berg van Oostenrijk met een hoogte van 3.798 meter en is gelegen in het Hohetauern-gebergte.

Via de Grossglockner Hochalpenstraße,een panoramische tolweg die de deelstaten Salzburg en Karinthië met elkaar verbindt. zijn we aan ons avontuur begonnen.

De tolprijs € 34,50 (prijs 2017) is het bezoek zeker waard geweest.

In deze route zijn tal van haarspeldbochten verwerkt en een aantal informatiepunten waarvan we er een aantal bezocht hebben.

Enkele hieruit zijn de Kaiser Franz Josephs Hohe, het uitzicht op de Grossglockner en de Pasterze de langste Gletsjer van de Oostenrijkse Alpen. Daarna doorgereden naar Hochtor, het hoogste punt van de bergpas.

Ook zijn we gestopt bij de Fuschertorl, een monument ter nagedachtenis van de mensen die gestorven zijn bij de aanleg van de Hochalpenstraße. Leuk van deze straat is ook het aantal fietsers die je ziet. Een echte uitdaging waar we veel respect voor hebben.

Elk jaar als we met onze buren over Oostenrijk praten komt ook iedere keer het verhaal terug dat ze met de scooter deze weg hebben gereden. En elk jaar wordt het verhaal met meer en meer passie verteld. Zo is één ding niet veranderd, verliefd zijn op deze streek.

Wat zeker de moeite waard is geweest is de Edelweiss-Spitze. Een kort doodlopende weg met het hoogste uitzichtpunt met Panoramazicht.

Een van de hoogtepunten was het zien van de Murmeltiere! (Marmotten die veel gehuisvest zijn op deze bergen)

Op de terugweg zien we heel wat borden om de remmen te controleren en te schakelen naar een lagere versnelling. Het afremmen op de motor en minder gebruik van de remmen.

Later deze dag vond er een test plaats van BMW, Mini die naar mijn idee behoorlijk de auto’s tot het maximum liepen te testen.

Zelf ben ik ook rijinstructeur geweest en heb me tijdens deze route afgevraagd hoe onmogelijk het is het nieuwe rijden op deze weg toe te passen. Onze vorige auto hebben we aardig belast en we zeiden dit keer maar niet meer. Met onze Ford KA+ hebben we geen problemen ondervonden. Wel vaker terugschakelen en aardig in het toerental laten lopen maar geen echte problemen.