Ironman 70.3 Zell am See-Kaprun 2019, Deelnemer Erwin bericht
We kregen een ingezonden verhaal van Erwin Bolks die mee heeft gedaan met de Ironman 70.3 afgelopen weekend in Zell am See – Kaprun. Erwin heeft een geweldige prestatie geleverd. Een aantal dagen ervoor heeft zijn partner, Mariska, de 1e plaats behaald tijdens de Iron Girl Run. Maar petje af voor de prestatie van Erwin. Lees zeker zijn verhaal over deze wedstrijd.
Als jaren komen wij, Mariska en ik, in de regio van Zell am See om daar onze vakanties te vieren. In zowel de zomer als de winter genieten we daar van onze hobby’s en van het geweldige land waar alles relaxt en schoon is.
De afgelopen jaren heb ik tijdens de vakantie in Zell meegedaan aan de Trizell. Het korte afstand triatlon evenement in Zell am See. Een mooie instap voor mensen die graag een keertje kennis willen maken met de triatlon sport. Komend jaar zal de editie voor Trizell weer achterin juli worden gehouden. Als er mensen zijn die een leuke sportieve uitdaging willen in hun vakantie rond die periode dan kan je de site www.trizell.at in de gaten houden.
Na de Trizell van 2018 ontstond er bij ons het idee om eens te kijken naar de Ironman. Ik had er zelf niet aan gedacht, maar Maris gaf mij aan dat ik laat vakantie had. De Ironman is altijd het laatste weekend van augustus en ik was nog vrij van school. Ik moest alleen wel dezelfde dag nog naar huis toe rijden dan, want maandags begon mijn werk weer. Ik had toen eigenlijk de hoop al wel opgegeven, maar maris heeft het er niet bij laten zitten en had stiekem mijn baas al gebeld en het plan verteld over mijn droom om mee te doen in Zell am See. Ik ben haar daar heel erg dankbaar voor.
De voorbereiding was uiteindelijk niet zo heel best. Laten we stellen dat het geen perfect jaar voor me is geweest dus ik kwam redelijk onvoorbereid aan in Piesendorf op ons vakantieadres. Ik heb tijdens de 3 weken voorgaand aan de Ironman 70.3 dan ook nog wel even moeten trainen op het lopen. Dat is echt mijn zwakste punt.
Ik stond redelijk zenuwachtig aan de start. Samen met een sportvriend van mij hebben we gekeken naar de start van de toppers. Met een kanonschot worden ze losgelaten om de 1.9 km te zwemmen in de Zellersee. En wat gaan ze snel. We stonden nog te wachten om te starten toen de eerste topper na 22 minuten al uit het water kwam. Vlak daarna mochten Kenny en ik het water in. Ik had het idee om 40 min over mijn zwemmen te doen. Lekker rustig aan. Dat heb ik voor mijn gevoel ook gedaan, maar ik bleef maar mensen inhalen in het water. Wat een lekker gevoel is dat. Dat gevoel werd dan ook bevestigd door de tijd van 33 minuten toen ik mijn voetjes weer op vaste bodem zette.
Door de adrenaline die dan door je heen giert beging ik een lichtelijke blunder. Ik kwam aan in de wisselzone en pakte mijn tas met fietsspullen. Wetsuit uit, helm op, bril op, sokken aan, schoenen aan en even mijn benen wat droog maken. De keuze gemaakt om geen jasje te pakken, want was wel bewolkt, maar niet koud. Maar bewolkt dus insmeren, nee niet nodig: eerste blundertje, nu nog last van. Mijn tweede foutje volgde direct. Ik doe mijn wetsuit, zwembril en zwemcap in de tas en knoop deze dicht. Ik loop naar mijn fiets en gooi de tas achter het hek waar vrijwilligers staan om de tassen weer van de berg te halen om te sorteren voor later. Ik kom bij de fietsenstalling aan en krijg een vraag: waar is je startnummer? Ik denk: *&^%$#, in de tas. Gelukkig vond een vrijwilliger deze snel terug toen we zaten te zoeken naar mijn tas met startnummer 1508. Het startnummer vergeten zal mij waarschijnlijk niet weer gebeuren.
Daarna mocht ik op de fiets. De organisatie maakt reclame dat het een snel en prachtig parcours is. Ik had het parcours al een paar keer gefietst, want je kan deze gewoon vinden op gps-sites. Of de zwarte bordjes volgen die aan de verkeersborden hangen langs het parcours. Dus voor de mensen die de Ironman 70.3 route willen fietsen, follow the signs. Maar de organisatie liegt niet. Het is echt snel en prachtig. Vanuit Zell am See rij je naar Bruck om vervolgens keihard naar Lend te knallen. Ik heb daar heel veel mensen ingehaald. En veel mensen op prachtige fietsen ook voorbij zien komen. Mooie afleiding ook tijdens het fietsen al dat moois.
In Lend aangekomen begint het zwaarste gedeelte van de Ironman 70.3 Zell am See – Kaprun. De beklimming naar Dienten. Het eerste deel is wel goed te doen. 10km fietsen naar Dienten. Gelukkig kun je onderweg wat praten met je medesporters en gaat het wel relaxt omhoog. En dan komt de rotonde na Dienten. Vanaf dat punt is het nog ongeveer 2,5km naar de top. Met een maximale stijging van 14%. Dit is het stuk waar je echt kapot kan gaan. Hier zit mijn bandje dan ook altijd in de weg. Niet mijn fietsbanden, maar mijn zwemband. Die ik bij de afdaling na dat zware stukje klimmen weer inzet bij het afdalen. Na de top daal ik af naar Maria Alm en door naar Saalfelden. Links af naar Maishofen en door Zell am See. Overal staan mensen aan te moedigen. Wat een prachtige sfeer en wat helpt die aanmoediging. Door Zell am See naar Piesendorf en omdraaien naar Kaprun om daar langs de Burcht te rijden. Na de burcht ben ik de laatste kilometers van de 90 kilometer rustiger gaan rijden om zo een beetje mijn benen te sparen voor de halve marathon.
Terug bij de wisselzone had ik al berekend dat ik dik 4 uur over de halve marathon mocht doen. Ik heb daar dan ook besloten dat ik hele stukken zou gaan wandelen om rust te pakken. Dat was ook het advies van Mariska en Kenny. Ik ben blij dat zij erbij waren om me te begeleiden, want anders was ik waarschijnlijk gaan hardlopen en had ik die finish nooit gehaald. De hardlooproute loopt langs het meer naar het Grand Hotel en dan even de stad door om vervolgens via Seecamp naar Thumersbach te gaan. En ja.. het was wellicht niet heel slim om mijn eerste halve marathon in te plannen tijdens een halve triatlon, maar soms is het niet anders. Het lopen ging op zich wel, maar niet snel. Gelukkig is de triatlonsport heel sociaal en kreeg ik onderweg veel aanmoedigingen van medesporters en natuurlijk van Kenny die ik soms tegen kwam. Ook Maris heeft me erg geholpen door langs de kant te supporteren. Ik weet niet of ik het anders had gered.
Na de eerste ronde moest ik nog 9 km. Dat vond ik nog wel spannend. Er kan dan nog veel mis gaan, maar eenmaal in Thumersbach boven, op de terugweg, en het bordje 17km.. toen wist ik het.. ik ga het halen. Ik moest me toen wel inhouden om niet in huilen uit te barsten na het jaar dat ik heb gehad. De laatste 200 meter vergeet ik nooit meer. De hoek om bij Cafe Estl, waar we vaak komen, en dan afdalen over het Ironman tapijt.
Na de finish kwam ik er achter dat Els Visser, een topatleet, tweede is geworden bij de vrouwen. Hoe vet is dat. Weer een Nederlandse atleet die op het podium staat dat weekend. Ik weet niet of ze mee gaat doen bij het WK in Nieuw Zeeland of zelf voor de volledige afstand in Hawai, maar zo ja… Heel veel succes en maak er wat moois van. Ik zal je prestaties blijven volgen.
Om af te sluiten: Wat supergaaf om dit te hebben gedaan en zeker ook voor herhaling vatbaar. De hele ambiance van het weekend is zo geweldig. Het begint al met de pastaparty en expo op vrijdag en gaat door tot na de finish met je medaille en finishershirt. Een prachtige sport, prachtig evenement en in een prachtig land. Fantastisch gewoon en voor iedereen aan te raden die een keer wat sportiefs wil doen op vakantie in Oostenrijk.
Mariska en Kenny wil ik heel erg bedanken voor alle steun en natuurlijk ook alle andere mensen die me geholpen hebben de afgelopen tijd.
Erwin Bolks
De finish nog van Erwin in beeld.
Wat een geweldige tijd. Dat doen wij je zeker niet na. Gefelciteerd met jouw race en we hebben het idee dat je volgend jaar weer mee gaat doen. Bedankt voor je bijdrage.
