De Karwendelmarsch door de ogen van Raymond Vogelaar

door Eric · september 4, 2017

We kregen een ingezonden stuk van Raymond Vogelaar die de Karwendelmarsch heeft gelopen.

“De levende legende, en ik was er dit jaar bij!”

26 augustus 2017. De dag waar ’t voor mij voor een groot deel van 2017 om draait. Eindelijk is het zover en mogen we van start gaan bij de Karwendelmarsch.

Waar gaat het om?

In Tirol, 52km wandelen van Scharnitz door het Karwendelgebergte naar de finish in Pertisau aan de Achensee. Om 04.15 uur gaat in Seefeld, op ons logeeradres de wekker. Natuurlijk hadden we beide slecht geslapen, gezonde spanning had de macht over ons. Na het vroege ontbijt vertrekken we naar Scharnitz, dat op 8 minuten rijden van Seefeld ligt. De rugzakken, voorzien van reserve sokken, een poncho en het allerbelangrijkste de waterzakken gaan mee.

Onderweg is de verzorging geregeld, eten hoeven we dus niet mee te nemen. De wandelstokken, waarmee we in mei getraind hebben en er van overtuigd zijn dat ze goed van pas komen, hebben we natuurlijk ook bij ons.

In Scharnitz worden we door de vrijwilligers naar de beschikbare parkeerplaats gestuurd. Vanaf daar een korte wandeling naar het startterrein, waar we een dag ervoor al ons startnummer en stempelboekje hadden opgehaald. ’t Was er al gezellig druk, en iedereen is in opperbeste stemming. Duidelijk zichtbaar is dat iedereen die vandaag hier aan mee doet goed weet waar ie aan begint. Geen types die op een verdwaalde verjaardag besloten hebben om hier maar eens een keer aan mee te doen zal ik maar zeggen.

Ik zoek, met nog ruim een half uur voor de start, mobiel contact met Peter Ofner om te kijken waar ie op ’t startterrein is. Peter komt zelf uit Wenen en loopt dit jaar z’n 3e Karwendelmarsch en heeft door z’n video’s hierover die hij op youtube geplaatst had ons enthousiasme voor deze tocht alleen maar weten te versterken. In de afgelopen maanden zijn we online met elkaar in contact gekomen, maar de echte meet-and-greet zo ’s ochtends vroeg is enorm leuk. We spreken gelijk af om bij de finish weer contact met elkaar te zoeken, uitgaande van een voor ons allemaal succesvolle afloop.

Om klokslag 06.00 uur is het dan zover, en worden na het aftellen vanaf 10 tot 0, de kanonschoten afgevuurd. Een enorm kabaal, en we zijn nu echt van start. De ongeveer 800 hardlopers staan in een apart vak en mogen als eerste vertrekken, maar al binnen een minuut erna zijn wij ook officieel op weg. De eerste hardloper haalt vandaag al na 4 uur en 7 minuten de finish. Bizar snel gewoon!

Wij doen ’t met de medewandelaars wat rustiger aan, alhoewel er daar ook een aantal tussen zitten die op de vlakkere stukken hardlopend/joggend voorbij komen. Toegestaan hoor, en ze krijgen van iedereen de ruimte, ook omdat ’t vaak om het verbeteren van een persoonlijk record gaat.

Gelijk na de start een klein klimmetje (om erin te komen zal ik maar zeggen) om het begin van het Karwendel-dal te bereiken. Vanaf daar weten we dat we pak ‘m beet 15km eigenlijk vlak parcours krijgen. Omdat waar we over die afstand heen totaal 400m stijgen. We hadden ons goed ingelezen in ’t parcours, want ’t bleek precies zo het geval te zijn. Erwin en ik konden hier ons reguliere vierdaags-tempo aanhouden, en tikten zo vlot de eerste kilometers weg.

Onderweg spreek ik nog wat anderen, en blijken wij nog niet eens zo ver van deze tocht af te wonen. Want er zijn gewoon 3 Amerikanen die speciaal voor deze tocht even over komen vliegen.

Om na ongeveer 18km ’t Karwendelhaus te bereiken mogen we de eerste serieuze klim nog even doen. Daar genieten we wederom van het geweldige uitzicht om ons heen. Het is volkomen logisch dat dit hier beschermd natuurgebied is. Vanaf het Karwendelhaus mogen we dalen tot de Kleiner Ahornboden, die we na 24,2 kilometer bereiken. Nog eventjes en we zijn op de helft.

Vanaf de Kleiner Ahornboden mogen we weer gaan klimmen, om de Falkenhutte te bereiken. En hier begint ons duidelijk te worden wat de Karwendelmarsch zo legendarisch maakt. De combinatie afstand en hoogtemeters, maar zeker ook de zwaarte van de klim. Want de klim naar de Falkenhutte hakt er eventjes in. Niet alleen bij ons, ook om ons heen is duidelijk zichtbaar dat we nu echt begonnen zijn.

Op een van de foto’s bij dit bericht (die met die koeien erop) is het 1e stuk van de klim te zien. Het is niet heel goed te zien, maar ’t is hier echt behoorlijk steil (extreem steil niet, dat blijkt later wel….) Regelmatig even pauze, water drinken en weer door naar boven. Eenmaal de Falkenhutte bereikt zijn we even helemaal op, en besluiten we hier echt even op het terras van de hut te pauzeren. In de hut 2 grote glazen Johannesbeersaft besteld, die we naast de verwennerij van de verzorgingspost ook goed laten smaken.

Na een kwartiertje rust komen de benen weer in beweging en zetten we de afdaling in richting de Eng Alm. Tenminste, heel eventjes dalen we af, want voordat we die afdaling echt mogen beginnen mogen we nog even een venijnig stukje weer omhoog. Wederom genieten we van het imposante landschap om ons heen. Zodra we de steile afdaling naar de Eng Alm inzetten weten we dat we in ieder geval de tijdslimiet van 14.30 uur die gesteld is, makkelijk halen. En ik maak me samen met Erwin op om gedag te zeggen tegen pa en ma, die vanaf ’s ochtends vroeg ons al op wachten op de Eng Alm, waar ze met de auto heen kunnen rijden.

Om 13.30 val ik m’n ouders in de armen, en komen bij mij de tranen. Tranen van vreugde dat ’t tot nu toe zo geweldig is om mee te maken, maar zeker ook tranen van vermoeidheid. Want ik zit fysiek er best even doorheen, zo zwaar is ‘t. Wel merken zowel Erwin als ik dat al onze trainingen als voorbereiding wel goed geholpen hebben. Want ondanks dat het zwaar is, heel zwaar, kom je weer gauw tot rust en merk je dat de energie weer in je lichaam terugkeert. Maar om eerlijk te zijn denk ik dat als ik niet samen met Erwin gelopen had, ik op dit punt de pijp aan Maarten gegeven had en m’n 35km medaille geaccepteerd had. Maar samen gaan we de uitdaging tot het eind nu gewoon aan.

Omdat de druk van de ketel is, we zijn op tijd op ‘t 35km punt, omdat we weten dat het zwaarste stuk nog moet komen, en omdat ’t gewoon gezellig is om even met Pa en Ma bij te kletsen, nemen we hier uitgebreid pauze. Een heerlijke soep om wat zout naar binnen te werken, de waterflessen worden weer gevuld met heerlijk fris water, en ik trek hier, met hulp van m’n moeder nu ook m’n compressiekousen aan. Het ziet er niet uit, die tot bijna knie-hoogte reikende gevaartes, maar ’t zit heerlijk. Een bewuste actie met het restant dat nog moet komen, en daar was ik ook achteraf gezien uitermate blij mee.

Na een uur pauze vertrekken we om 14.30 uur om aan de laatste 17 kilometers te beginnen. En daarin bleek daadwerkelijk dat er een klein verschil is tussen je goed ingelezen hebben in de route en de werkelijkheid. Want we wisten dat ’t lastigste stuk nog kwam, maar dat die zo heftig zou zijn, dat had ik in m’n stoutste dromen niet voorbij zien komen.

Het eerste deel tot de Binsalm ging eigenlijk best soepel. Steil, heel steil via een brede forstweg omhoog, maar we merkten dat we energie bijgetankt hadden. Wat er na de Binsalm kwam is echter andere koek. Vlak na de Binsalm keek ik een keer een stukje naar links, en toen naar boven. Nog verder naar boven…. Nog verder naar boven…. Help!

Een paar honderd meter hoger zag ik een slang van mensen kruipend op de berg zigzaggend omhoog gaan. Mijn god, ik moet daar nog helemaal naar toe. Even had ik spijt naar links gekeken te hebben, en toen sprak ik mezelf echt toe. Rustig blijven Raymond, en zet die mentale knop weer om die je in de afgelopen jaren zo goed hebt weten te ontwikkelen. Stapje voor stapje ging ’t verder, en als het nodig was om weer even te pauzeren, dan pauzeerde ik gewoon. De saamhorigheid op deze, zoals ie door een medewandelaar omschreven werd, horror-strecke was groot. We moedigden elkaar aan, namen gezamenlijk pauze, en kwamen op die manier steeds een stukje hoger. Samen met een Duits meisje pauzeerde ik in de schaduw van een boom toen er ‘normale wandelaars’ naar beneden kwamen lopen.

“Jullie zijn er echt bijna, hooguit 5 minuten” werd ons verteld. En toen bleek voor de 2e keer er een verschil te zijn tussen inlezen en de werkelijkheid. Want wat het geval: we hadden nog maar 45 seconden nodig om de top te bereiken, en hadden dus echt vlak eronder nog onze rust gepakt. Hadden we ’t geweten, dan waren we waarschijnlijk daar nog wel even doorgelopen.

Het Hoogste punt werd daarmee ook een volgend hoogtepunt. Alsof ik het paradijs zag keek ik naar beneden en zag daar de Gramai Hochleger. Vanaf nu is ’t alleen nog maar afdalen! Weliswaar nog wel bijna 12km , maar dat gaat gewoon lukken!

Na een paar minuten uitrusten en wederom genieten van ’t uitzicht, begonnen we aan de lange en steile afdaling. Langs de Gramai Hochleger ging ’t verder naar de Gramai-Alm, waar we opnieuw getrakteerd werden op een ontvangst door Pa en Ma, die vanaf de Eng-Alm weer teruggereden waren.

Het weer was de hele dag geweldig geweest, maar nu begon ’t achter ons toch te rommelen. Er is onweer op komst. Gelukkig waren we al ver afgedaald en het onweer zelf bleef net aan de andere kant van de berg hangen. Wel begon het stevig te regenen, maar dat vonden we allemaal wel best.

Waar het de hele dag lopen was op rotsen, keien, boomstronken enz. sloten we de laatste 6km af op asfalt. Kijk, daar kunnen wij Nederlanders wat mee. Ook nu was te merken dat onze trainingen onze conditie goed op peil gebracht hadden. Na 46km konden we hier nog even ons vlakke-land tempo er tegen aan zetten.

Even voor zeven uur ’s avonds was ’t dan zover….. we bereikten de finish van deze legendarische wandeltocht. We hoopten er 12 uur over te doen, het werden er bijna 13. Boeiend, we zijn op tijd binnen. Bij het finish-terrein meldde Peter uit Wenen zich weer, die het in 12 uur en 4 minuten volbracht had. De verhalen en ervaringen werden uitgewisseld, en het was erg gezellig.

De Karwendelmarsch….. Het is niet voor niets dat ie als onderschrift ‘Die Legende Lebt’ (de legende leeft) heeft. Want legendarisch is ‘t. Een fenomenaal gebied om doorheen te wandelen (dan wel hard te lopen) De lange afstand van de route met z’n pittige 2e klim en extreem steile 3e klim maken dit een ervaring om echt nooit meer te vergeten. Een legende, en ik was er dit jaar bij