Skileraar, Susanne Posma nam een tussenjaar
We kregen een bijzonder leuk verhaal ingezonden door Susanne Posma die een tussenjaar nam. Met het HAVO diploma opzak en het doel was skileraar te worden. Lees haar verhaal!
“Een tussenjaar… en wat nu? Dat was de eerste vraag die ik mezelf stelde nadat ik mijn diploma van school had opgehaald. De HAVO zat in de pocket, de zomer stond voor de deur en die studie, die moest nog maar even op zich laten wachten. Ik wilde een tussenjaar. Een gap year. Een sabbatical. Wat dat dan ook moest inhouden, ik wilde even geen school. Maar hoe besteed je zo’n jaar nou zo nuttig mogelijk? Zo begon de zoektocht naar het ultieme tussenjaar. En dat is hoe ik 4 maanden later, met nul ski ervaring en maar een beetje snowboard ervaring, begon aan een opleiding begon om ski-, en snowboard instructeur in Oostenrijk te worden.
Via een organisatie genaamd Snowminds kwam ik erachter dat het niet onmogelijk bleek te zijn een paar maanden in het buitenland te werken als skileraar. Want ik bedoel, is het haalbaar om met geringe ervaring zo’n baan te vinden? Een intake gesprek werd gehouden, een plekje in het Snowminds team werd bemachtigd en ik was er helemaal klaar voor!
Zo vertrok ik in november 2017, samen met ongeveer 250 andere aanstaande skileraren richting Oostenrijk, niet wetende wat ons te wachten stond. Een intense 5-weekse opleiding volgde. In die opleiding werd ons alles geleerd; de basis van het skiën, hoe moet je lesgeven, hoe ga je om met kinderen, de Duitse taal, enz. En na veel strijden, kwamen de eindresultaten binnen en ik had het gehaald. Dus op naar het skigebied Kaprun, waar ik in mijn skischool zou gaan werken.
Ik vond het zo spannend dat ik eindelijk de piste op mocht met mijn gasten. Gelukkig ging dat heel goed. Ik had de vrijheid om zelf mijn lessen in te richten en de verantwoordelijkheid om iemand de beste vakantie ooit te bieden. Het werk deed mij goed. De eerste weken in de skischool waren erg wennen, maar gelukkig begon ik rustig en had ik alle tijd om in te komen. Toen kwamen de drukke weken van de kerstvakantie en was het hard werken. Dat ik voor de eerste keer geen kerst thuis kon vieren daar zat ik helemaal niet mee. Mijn collega’s waren als familie voor me. En het is geen straf om een keer kerst te vieren in een paar meter sneeuw.
Kaprun is het gebied waarin ik lesgaf. Een super divers gebied, waar het dorp op ongeveer 700 meter ligt en de top op 3000 meter. Zo’n hoog gebied gaf het voordeel dat het seizoen lang duurt en dat het super sneeuwzeker is. Van begin november tot eind april heb ik kunnen genieten van de sneeuw.
De skischool waarin ik lesgaf was klein maar fijn. In het laagseizoen zo’n 25 leraren en in het hoogseizoen ongeveer 20 meer. We zaten verdeeld over de meerdere huizen die de skischool in het dorp had. Allemaal even knus en gezellig. Vaak gingen we bij elkaar koken of een drankje drinken. Ook waren bordspelletjes een grote favoriet.
Het samen werken, wonen en leven met mensen die dezelfde mindset hebben, is super bijzonder. Iedereen komt daar met eenzelfde interesse: sneeuw! Dat merk je in alles wat je doet, zelfs al werk je af en toe een hele vakantie door, op je vrije dag zit je toch weer in de eerste lift omhoog met je collega’s. De sneeuw is te verslavend.
Er is niet één hoogtepunt in mijn seizoen. Het zijn er wel tien. En vaak zit het ‘m in de kleine dingen; de intense blijheid van een kindje dat zijn eerste bochtje skiet, de bijdehante opmerkingen van scholieren op schoolreisje, de avondjes uit eten met collega’s, de verse sneeuw op je vrije dag en zo kan ik uren doorgaan.
Week in week uit werkte ik hard en had ik plezier. De tijd van mijn leven zou je kunnen zeggen. Van ‘s ochtends tot ‘s avonds was er gezelligheid te vinden. De ontbijtjes met mijn collega’s, de middagjes aprés ski, de schnitzels, de curryworsten, het leven in een skileraren huis; ik nam het allemaal in mij op. Voordat ik het wist zat ik alweer in mijn laatste week en kwam het einde van het seizoen in zicht. De lente was in het dal en onze blanke gezichten werden langzaamaan wat bruiner.
Het was tijd om naar huis te gaan. Maar het enige waar ik over na kon denken was: volgend jaar weer!”
Susanne bedankt voor je leuke verhaal hoe jij er bij kwam om skileraar te worden. Wie volgt? Wie wil ook zijn of haar verhaal delen?
